Wybieramy charakter ogrodu
Wygląd ogrodów kształtował się przez epoki. W każdym okresie modne były wiodące zasady ich kompozycji. Najstarsze ogrody średniowieczne to formy wirydarzy pośród krużganków. Obecnie używamy nowoczesnych materiałów jak beton architektoniczny czy polietylen, tworzących efektowne kompozycje w połączeniu ze światłem, roślinami i wodą.
Każdy z nas ma subiektywne odczucia i preferencje. Jedni wolą surowy porządek i minimalizm, a inni bujnie, kwitnące, naturalistyczne nasadzenia. Przejrzyjmy wiodące style w kompozycji zieleni, zmieniające się wraz z upływem czasu.
1. Wirydarz to najstarszy europejski ogród w formie krużganków, najczęściej zakładany w otoczeniu klasztorów. W jego centrum znajdowała się dominanta, np. pomnik czy fontanna. Całość miała formę czworoboku podzielonego na kwatery, poprzez nisko przystrzyżony żywopłot. Ciągi komunikacyjne były zasłonięte przez grupy drzew lub ozdobne pnącza rozpięte na pergolach, tworzących malownicze tunele. Oprócz nasadzeń w ogrodzie często pojawiały się zwierzęta, głównie ptactwo, naturalnie żyjące wśród zieleni. W wirydarzach uprawiano zioła i kwiaty: bazylię, majeranek, rozmaryn, lawendę, kosaćce, lilie, fiołki, bukszpan, różę pnącą.
2. Renesansowy ogród włoski opierał się na porządku i symetrii. Geometryczne formy kwater w przemyślany sposób podzielone były ścieżkami. Charakterystycznym rozwiązaniem były arabeski i ślimacznice wypełnione bujnymi nasadzeniami. Nieodzownym elementem kompozycji były majestatyczne sadzawki i konstrukcje wodne, ponieważ nadawano jej symboliczny charakter. Wiele typowych ogrodów włoskich znajduje się w górzystej scenerii, a ich układ opiera się na piętrowych tarasach zabezpieczonych murkami oporowymi. W takich założeniach sadzono głównie rośliny śródziemnomorskie: mirt, wawrzyn, drzewa oliwne, oleandry, cyprysy, cisy, bukszpany, glicynie i drzewka cytrusowe.
3. Ogród francuski to szeroka aleja z symetrycznie odchodzącymi ścieżkami bocznymi. Przypałacowe, symetryczne wnętrza tworzyły partery i boskiety, czyli zaułki w Skupinach gęstych zarośli. Meandrująca zieleń tworzyła zagadkowe labirynty, w których strefy wyznaczają elementy pionowe. Dopełnieniem są ozdobne, bujne pionowe nasadzenia. Nasadzenia podobne do wykorzystywanych w ogrodzie włoskim.
4. Ogród angielski kojarzymy z bujną roślinnością w naturalnej, rodzimej formie. Teren jest niczym niedotknięty ręką człowieka, naturalny z wszystkimi nieregularnościami terenu, wyrastającymi korzeniami czy ruinami. To założenie w sąsiedztwie pałacu wtapiało się w krajobraz i obfitowało mnogością i bujnością gatunków, a także ceramicznych waz. Wykorzystywane nasadzenia: zioła, słoneczniki, rudbekie, dalie, maki, nagietki, naparstnice, kosmosy, płomyki, astry, liczne pnącza, wszystkie formy róż.
5. Ogród współczesny często przywołuje odległe krajobrazy: las, orient, preria czy pustynia w minimalistycznym, formalnym wydaniu. To także połączenie technologii i natury w wysmakowanym wydaniu. Ogród współczesny jest oszczędny w formie, ale wyróżnia go dbałość o detale. Duże znaczenie ma gra światła i wody, tworząca swoiste sceny. Dobór gatunkowy jest oszczędny, często główną rolę odgrywają zimozielone rośliny o charakterystycznym ozdobnym pokroju i barwie.